Is het een eeuwige schande, als ik noodgedwongen toegeef dat ik, voor deze plaat, nooit eerder van Jadea Kelly gehoord had? Ik mag hopen van niet, want ik kan daar namelijk zelf niks aan doen. Nu ik haar nieuwe en vierde album een aantal keren gehoord heb, ben ik wel geneigd te gaan uitvissen hoe het is kunnen gebeuren dat deze zangeres  onder mijn radar passeerde, zeker nu ook blijkt dat ze, nauwelijks een maand geleden in onze contreien concerteerde: had ik daarvan iets geweten, ik was zeker gaan luisteren, want wat leert mij deze plaat? Die leert mij om te beginnen dat de Canadese jongedame -ze verdeelt haar tijd tussen Ontario en Los Angeles- begiftig is met een stemorgaan dat tegelijk loepzuiver en dwingend is. Als deze plaat opstaat, zo mocht ik merken, is het onmogelijk er niét naar te luisteren.

Dat heeft natuurlijk ook te maken met de kwaliteit van het bakkersdozijn songs, die er op staan. Die zijnallemaal uit de pen van de zangeres geschud, al dan niet met de hulp van mensen als Aaron Goldstein, die we kennen van bij Daniel Romano, Rich Jacques, die je weleens aan de zijde van Lisa Loeb terugvond en Blu Sanders, die al samenwerkte met Jack Ingram en  Kelly Clarkson en die overigens ook fantastisch mooie foto’s maakt.

Dit allemaal gezegd zijnde: Jadea weet zich te omringen met mensen die haar songs heel goed aanvoelen en ze met de vereiste subtiliteit weten in te kleuren. Nergens wordt met de instrumentatie overdreven, maar je kunt er wel vanop aan, dat, als een song een pedal steel nodig heeft, er ook een pedal steel zal zijn. Of een orgel of een banjo, u kiest maar. De opbouw van de songs is, zoals al gezegd, veeleer aan de sobere kant: de gitaren zijn veelal akoestisch, de bas is er, maar hij overheerst nergens, net zo min als je ooit overweldigd zult worden door de nochtans aanwezige percussie van de ronduit fantastische Lyle Molzan.

Als dat verzamelde talent slaagt erin zichzelf zodanig weg te cijferen, dat het de songs zijn, die alle aandacht krijgen. Met een zangeres als Jadea lijkt dat niet meer dan normaal, maar ik geeft het u op een blaadje: de schoonheid wordt hier per strekkende meter verschaft en telkens als ik deze plaat weer eens draai, merk ik bij mezelf dat ik een weldadig gevoel  gewaar word.

Dat zijn leuke dingen o vast te stellen en ik kan u dan ook alleen maar aanbevelen even te gaan luisteren naar nummers als “Driveway”, “Happy” en vooral het geweldige “Any old Boat”: Jadea reflecteert er over Het Leven, over “verlangen en gemis”, maar ook over De Liefde “met mensen verbonden zijn”. Uit haar leven gegrepen, vermoed ik en hoe meer ik erover nadenk, hoe sterker ik er van overtuigd ben dat ik een maand geleden in Diest had moeten zijn. Het zal me geen tweede keer overkomen, dat ik een concert van deze dame mis, als ze in de buurt is. In afwachting behelp ik me graag met deze prima plaat !

(Dani Heyvaert)